III

     Po raz kolejny została wezwana do biura Matei’a. Miała wra­że­nie, że ostat­nio prze­by­wała tam czę­ściej niżeli powinna. Nie wie­działa o co mogło mu cho­dzić, ale miała pewne podej­rze­nia, czego jej wizyta mogła doty­czyć. Prze­szła przez plac mija­jąc innych współ­pra­cow­ni­ków, któ­rzy spo­glą­dali na nią spode łba. Anna­bel znała to uczu­cie, nie zno­siła go. Od kiedy po rezer­wa­cie roze­szła się wieść, że opie­kuje się Czar­nym Hebrydz­kim sły­szała różne oskar­że­nia kie­ro­wane pod swoim adre­sem. Oczy­wi­ście w zazdro­snym szale rzu­cane na nią za jej ple­cami. Nikt nie odwa­żyłby się spoj­rzeć jej w oczy i powie­dzieć co mu leży na sercu. Mimo iż była jedną z młod­szych smo­ko­lo­gów, budziła bli­żej nie­znany im respekt. Mało kto mógłby czuć się przy niej kom­for­towo, biła od niej tajem­ni­cza aura, cho­ciaż nikt nie wie­dział dla­czego.

Anna­bel liczyła na to, że mogło cho­dzić o jej pocho­dze­nie, o ten kró­lew­ski blask, który aż bije z jej oczu. Nie, nie było to oznaką pychy, po pro­stu wycho­wała się w Pań­stwie, w któ­rym wie­rzono w takie rze­czy z całych sił. Jed­nak prze­czyła tylko sama sobie.
Dotarła na miej­sce i zapu­kała w drzwi. Nie­mal od razu została przy­wo­łana do środka.
– Chciał mnie Pan widzieć?
Matei uśmiech­nął się tylko i wska­zał jej krze­sło naprze­ciw sie­bie. Posłusz­nie wyko­nała pole­ce­nie i mimo­wol­nie obej­rzała się dookoła, jakby chciała dostrzec coś, co nie­wi­dzialne.
– Doszły mnie słu­chy panno Foutley, że ostat­niej nocy ktoś wkro­czył na teren tego rezer­watu. Może coś ci o tym wia­domo?
Anna­bel poki­wała prze­cząco głową, mil­czała. Nie chciała nie­po­trzeb­nie wsz­czy­nać alarmu. Miała pew­ność, że była to tylko jed­no­ra­zowa wizyta nie cią­gnąca za sobą żad­nych poważ­niej­szych kon­se­kwen­cji. W końcu cho­dziło tylko i wyłącz­nie o nią, a nie o smoki, nad któ­rymi rezer­wat obec­nie sta­no­wił pie­czę.
– Oba­wiam się, że nie będę mogła pomóc.
– Mamy świad­ków, któ­rzy widzieli dege­ne­rata w pobliżu pani namiotu. Czy na­dal utrzy­mu­jesz, że nic nie wiesz o tej sytu­acji?
– Z pew­no­ścią Panie Matei. Poło­ży­łam się spać wcze­śniej i nawet jeśli ktoś cho­dził po moim tere­nie mogłam po pro­stu nie zdać sobie z tego sprawy.
Kto jak kto, ale sztukę oszu­ki­wa­nia innych Anna­bel opa­no­wała po mistrzow­sku. Sie­działa dumnie na krze­śle i spo­glą­dała kamien­nym wzro­kiem na swo­jego prze­ło­żo­nego. Ten zaś przy­glą­dał się jej uważ­nie, jakby szu­ka­jąc oznak łgar­stwa, jed­nak było to dla niego nie­osią­galne.
– To wszystko panno Foutley. Możesz wró­cić do sie­bie.
W jego gło­sie dziew­czyna wyczuła nie tyle co nie­za­do­wo­le­nie, a podejrz­li­wość. Jed­nak posta­no­wiła, że nie będzie się tym przej­mo­wać. Wie­działa, że nie prze­kona go do swo­jej nie­win­no­ści. Zaw­sze był nazbyt ostrożny, co czy­niło go tylko wyma­rzo­nym przy­wódcą. Mimo to nie posia­dał żad­nych dowo­dów na to, że kła­mała, dla­tego nie mógł iść dalej z tym tro­pem.
Poki­wała głową ze zrozu­mieniem i skie­ro­wała swoje kroki do wyj­ścia. Wtem przy­po­mniała sobie o spra­wie, która męczyła ją od dłuż­szego czasu. Posta­no­wiła sko­rzy­stać z oka­zji, że została z sze­fem sam na sam, dla­tego odwró­ciła się jesz­cze w jego kie­runku.
– Panie Matei, mogła­bym zadać jedno pyta­nie?
– Jeśli musisz. – mruk­nął jakby od nie­chce­nia.
– Czy wia­domo już coś o tych mło­dych smo­kach z lasu? Dla­czego się tam zna­la­zły?
Męż­czy­zna posu­szył się nie­spo­koj­nie na krze­śle i wbił swój docie­kliwy wzrok z biurko.
– Powia­do­mi­łem Mini­ster­stwo o tej sytu­acji. W odpo­wie­dzi otrzy­ma­łem jedy­nie infor­ma­cję o tym, że na tere­nie Rumu­nii działa nie­le­galna grupa prze­stęp­cza, han­dlu­jąca smo­czymi jajami.
– Smo­czymi jajami? – spy­tała, lustru­jąc go wzro­kiem.
Nie odpo­wie­dział, otwo­rzył jedną ze swo­ich szu­flad i wycią­gnął z niej kawa­łek per­ga­minu. Popro­sił pod­władną, aby pode­szła bli­żej i podło­żył jej go pod nos. Była to nie­wielka mapka Rumu­nii z zazna­czo­nymi na niej kil­koma miej­scami znaj­du­ją­cymi się w róż­nych odle­gło­ściach od sie­bie.
– Grupa liczy około trzy­dzie­stu cza­ro­dzie­jów, wędruje po całym kraju w poszu­ki­wa­niu jam i lego­wisk z któ­rych krad­nie smo­cze jaja. – Matei prze­je­chał pal­cem po kilku tych punk­tach. – Mini­ster­stwo wysłało auro­rów za ich tro­pem, oka­zało się, że dzia­łają według ści­śle okre­ślo­nego planu. Zakra­dają się do miej­sca, gdzie mogą je zna­leźć i w razie potrzeby uży­wają maso­wego zaklę­cia osza­ła­mia­ją­cego na agre­syw­nych sam­cach i sami­cach pró­bu­ją­cych ochro­nić swoje młode.
– Twier­dzi Pan, że te młode wykluły się z jaj, które były prze­zna­czone na sprze­daż?
– Nie ja, Mini­ster­stwo, a z nimi nie wolno się kłó­cić.
Anna­bel sły­szała, że w ostat­nich latach zna­le­ziono wiele zasto­so­wań sprosz­ko­wa­nej wer­sji smo­czych jaj, jed­nak nie mogła oprzeć się wra­że­niu, że nie jest to jedyne prze­stęp­stwo, jakim mogą się szczycić. Rów­nie dobrze mogli także han­dlo­wać samymi smo­kami, tylko dla­czego w takim razie porzu­cili Luminiego i Ase­riela?

– A jaka jest Pana wer­sja?
– Cóż, wydaje mi się, że była to sprawa ści­śle powią­zana z tym gan­giem, jed­nak nie oni zosta­wili te młode smoki w lesie.
– A te punkty to miej­sca ich pobytów? Dobrze rozu­miem?
– Przy­naj­mniej miej­sca, o któ­rych Mini­ster­stwo wie. Mogą być wszę­dzie, dla­tego rozu­mie Pani, że bez­pie­czeń­stwo Rezer­watu jest teraz dla nas prio­ry­te­tem?
Męż­czy­zna spoj­rzał nie­jed­no­znacz­nie na jej twarz. Wie­działa co pró­buje jej zain­sy­nu­ować. Jed­nak pozo­sta­wała nie­ugięta w tym punk­cie, a to że z pozor­nie nie­win­nej sprawy zro­biła się afera na skalę kra­jową tylko utwier­dziło ją w tym prze­ko­na­niu. Zmarsz­czyła jed­nak czoło stro­skana, nie podo­bała jej się ta sytu­acja. SMOKI NIE SĄ NA SPRZEDAŻ. Cho­ciaż z dru­giej strony i tak nie pomogłaby za dużo, jeśli chcia­łaby w jakiś spo­sób ukró­cić ich poczy­na­nia. Jej umie­jęt­no­ści wcale nie były do tego prze­zna­czone. Poza tym mogłaby zwró­cić uwagę innych Cza­ro­dzie­jów, już nie wspo­mi­na­jąc o tym, że sama mogłaby nara­zić się na nie­bez­pie­czeń­stwo i wpaść w szpony gra­bież­ców.
– Oczy­wi­ście sze­fie. – mruk­nęła pod nosem.
Wyszła z namiotu pełna sprzecz­no­ści i nowych myśli, które praw­do­po­dob­nie zaczną ją przy­tła­czać na nowo. Miała naprawdę dużo spraw na gło­wie, co nie prze­szka­dzało jej mar­twie­niu się o inne młode, które wyklują się z jaj skra­dzio­nych przez ten tajem­ni­czy gang. Ubo­le­wała nad ich losem, dla­tego też posta­no­wiła, że jeśli przyj­dzie taka potrzeba i jeżeli któ­ry­kol­wiek z nich będzie chciał poło­żyć swoje ohydne łap­ska na Aserielu, Luminim lub smo­kach z rezer­watu zrobi wszystko aby ich powstrzy­mać.

  Anna­bel,

gru­dzień zbliża się wiel­kimi kro­kami na Islay. Nasi zwia­dowcy donie­śli nam, że buntownicy na ten czas pla­nują odda­lić się od naszych gra­nic. Nic dziw­nego, wydaje się, że zima w tym roku będzie wyjąt­kowo ostra. Zdzi­wił­bym się, gdyby zostali na swo­ich pozy­cjach nara­ża­jąc się na wyzię­bie­nie.

Woj­ska mogą ode­tchnąć, dla­tego też żywię pło­mienną nadzieję, że spę­dzisz z nami więcej czasu. Chri­stine bar­dzo się ucie­szy na Twoją wizytę, dobrze wiesz - czuje się samotna. Ja rów­nież chciał­bym Cię ujrzeć i posłu­chać o poby­cie w połu­dniowo-wschod­niej Euro­pie. Na pewno jest eks­cy­tu­jące i znacz­nie różni się od warun­ków życia na wyspie.

Jego Wyso­kość, Król Vic­tor Isbell

Prze­czy­tała ten list już któ­ryś raz z rzędu. Nie mogła uwie­rzyć, że dostała pozwo­le­nie na powrót do domu. W jej gło­wie kłę­biło się mul­tum myśli. Bar­dzo tęsk­niła za Islay, za tam­tej­szymi warun­kami i nie­mal śre­dnio­wiecz­nym kli­ma­tem. Pra­gnęła, aby znowu przejść się po tam­tej­szych lasach, któ­rych prze­cież było o wiele wię­cej na wyspie niżeli gdzie­kol­wiek indziej. Miała jed­nak wąt­pli­wo­ści, bun­tow­nicy byli zbyt agresywni, ażeby rezy­gno­wać z przy­czyn pogo­do­wych. Prze­cież poprzedni król nie bez powodu zabro­nił jej wra­cać do domu nawet zimą. Podej­rze­wała, że za rzą­dów jego mniej ostroż­nego syna wiele zmieni się na wyspie. Nie wie­działa jed­nak czy na dobre, czy wręcz prze­ciw­nie. Vic­tor zawsze cha­rak­te­ry­zo­wał się poryw­czo­ścią, pomimo swo­jej nie­zdar­no­ści. Prze­waż­nie przyj­mo­wał sta­no­wi­sko ofen­sywne, pod­czas gdy jego ojciec wolał zaj­mo­wać się defen­sywą. Nie bez powodu od dłuż­szego czasu miała nie­od­parte wra­że­nie, że wojna wisi na wło­sku. Jak nie zaini­cjo­wana przez bun­tow­ni­ków, to wsz­częta przez samego króla.

Uzmy­sło­wiła sobie też, że wszystko co kocha, naj­praw­do­po­dob­niej znika. Roz­pływa się pod cię­ża­rem zama­chów, pochła­nia­ją­cych wszel­kie oszczęd­no­ści Pań­stwa. Teraz Rumu­nia była jej domem, cho­ciaż ni­gdy nie chciała prze­by­wać tak daleko wyspy. Zasta­na­wiała się, czy w ogóle ma do czego wra­cać. Spoj­rzała raz jesz­cze na list, a jej wzrok spo­czął na imie­niu „Chri­stine”.
Pamię­tała ją jako łagodną dziew­czynę. Jej jedyną przy­ja­ciółkę nio­sącą na bar­kach ogrom swo­jej nie­zwy­kłej umie­jęt­no­ści. Tęsk­niła za nią, zasta­na­wiała się jaka teraz jest. Być może wyro­sła na silną i mądrą kobietę o innym spoj­rze­niu na świat i nie­ogra­ni­czo­nych moż­li­wo­ściach, a może odwrot­nie… nie zmie­niła się w ogóle.
A Vic­tor? Czy wła­dza spra­wiła, że zmęż­niał? Spo­waż­niał na tyle, ażeby zaprze­stać pod­bu­rzać tłumy przeciw decy­zji jego ojca? Przy­jąć jego sta­no­wi­sko i utrzy­mać je takie jakie zostało ustalone?
Wąt­piła w to. Świad­czył o tym cho­ciażby pod­pis zło­żony na liście, który z całą pew­no­ścią nie nale­żał do niego, a do doradcy Jego Wyso­ko­ści. Zna­czyło to, że jej zapro­sze­nie może oka­zać się wcale nie takie nie­winne jak wydaje się na pierwszy rzut oka. Tra­dy­cyj­nie, nie­zdrowa cie­ka­wość po raz kolejny wzięła górę nad obawami.

– Ase­riel, spró­buj jesz­cze raz. Nie możesz cały czas liczyć na to, aż ja ci je pod­grzeję.
Anna­bel wbiła swój znie­cier­pli­wiony wzrok w smoka i poma­chała kawał­kiem mięsa przed jego pyszcz­kiem. Młody rów­nież patrzył na nią swo­imi mądrymi oczkami, zda­wało się, że rozu­mie dosko­nale każde jej słowo, z tą rów­nicą tylko, że nie potra­fił wyko­nać pole­ce­nia.

– Nadal sądzisz, że jest jesz­cze w sta­nie ziać ogniem?
– Oczy­wi­ście, może wol­niej się uczy. Przy­naj­mniej mam taką nadzieję.
Począ­tek grud­nia zaczął się mroź­nie. Śnieg w dużych ilo­ściach sypał się z nieba i przy­kry­wał znaczną część rezer­watu. Dziew­czyna spoj­rzała w szare niebo, w cało­ści pokryte cięż­kimi chmu­rami. Przy­ci­snęła sza­lik do szyi, czu­jąc tą mroźną aurę. Mar­twiła się o Ase­riela, od kiedy tra­fił do ich rezer­watu nie potrafi wykrze­sać z sie­bie cho­ciażby małego pło­myczka, już o pod­grza­niu poży­wie­nia nie było mowy. Wielu twier­dziło, iż Hebrydzki po pro­stu nie potrafi ziać ogniem. Anna­bel sły­szała, że takie rze­czy zda­rzają się sto­sun­kowo czę­sto, ale nie chciała dać temu wiary. Gdzieś tam w środku wyda­wało się, że jej pod­opieczny po pro­stu wol­niej się uczy, już nie wspo­mi­na­jąc o tym, że wyda­rze­nia z prze­szło­ści mogą go blo­ko­wać. W końcu nikt nie wie, co działo się z mło­dymi przed ich zna­le­zie­niem w lesie.
– Może jeśli poob­ser­wuje Lumini’ego to zechce go naśla­do­wać.
– Prze­bywa z nim cały czas, to nic nie daje. – pokrę­ciła głową.
– Może jest zapa­trzony w cie­bie. – zaśmiał się Char­lie.
Foutley nie­mal prych­nęła śmie­chem. Spoj­rzała na chło­paka wzro­kiem, mówią­cym „Ty chyba osza­la­łeś” i ponow­nie pochy­liła się nad swoim smo­kiem.
– Zaraz spraw­dzimy twoją tezę.
– Zamie­rzasz ziać ogniem?
Char­lie nie zda­wał sobie sprawy z tego, jak bar­dzo było to nie nie­moż­liwe. Mogła to zro­bić nawet teraz, jed­nak nie byłoby to zbyt mądrym pomy­słem. Poki­wała jedy­nie prze­cząco głową i wycią­gnęła zza pasa swoją różdżkę.
– Nie w taki spo­sób. – odparła poważnie.
Odw­ró­ciła się bokiem do smoka, który przy­glą­dał się jej uważ­nie i wyda­wał z sie­bie ciche piski, przy­po­mi­na­jące sko­wyt małego psiaka. Przy­ło­żyła różdżkę do swo­jego policzka tak, aby nie było jej widać i roz­dzia­wiła usta. Zaraz potem użyła zaklę­cia, wywo­łu­ją­cego ogień.
Zda­wała sobie sprawę z tego, że wygląda to tak, jakby nie­dawno ucie­kła z Świę­tego Munga, jed­nak mimo gry pozo­rów oka­zało się to sku­teczne. Lumini nie­mal natych­miast wzbił się w powie­trze i dołą­czył do mło­dej smo­ko­lożki. Latał dookoła niej i rado­śnie ział ogniem na wszyst­kie strony.
Char­lie nie wie­rzył, w to co widzi. Anna­bel Foutley, ta sama Anna­bel, która zawsze wszyst­kim wyda­wała się dumna i pozba­wiona krzty humoru w tym momen­cie wyglą­dała tak, jakby jej życiową rolą było odgry­wa­nie klauna w cyrku. Długo powstrzy­my­wał śmiech w nadziei, że Ase­riel zro­zu­mie to, co chciała mu prze­ka­zać i w końcu się prze­ła­mie. Jed­nak nie wytrzy­mał w pewnym momencie. Wybuch­nął nie­po­ha­mo­wa­nym śmie­chem tak gło­śno, że zagłu­szył odgłos jarzą­cego się ognia.
Od razu zwró­ciło to uwagę Anna­bel, która natych­miast skoń­czyła swoje przed­sta­wie­nie, a jej twarz nabrała nowej barwy – bura­cza­nej.
– I z czego rżysz?! – krzyk­nęła zawsty­dzona.
– Nie myśla­łaś cza­sem o karie­rze cyr­ko­wej? – zażar­to­wał i o mało nie­kon­tro­lo­wa­nie upadł na zie­mię. Oparł się jedy­nie o pie­de­stał, na któ­rym wcze­śniej stał dłu­go­róg, pró­bu­jąc zła­pać oddech.
– Dla two­jej wia­do­mo­ści Weasley, robi­łam to dla dobra Ase­riela. Nie widzę powodu, dla któ­rego mia­łoby to być zabawne. – żach­nęła się dziew­czyna i ner­wowo pode­szła do gada, nawet nie patrząc w odwe­cie na Char­liego.
Mogła na­dal nada­rem­nie pró­bo­wać nama­wiać mło­dego na zia­nie ogniem. Jed­nak nie było to jej celem. Wie­działa, że gdy zosta­nie wypusz­czony na wol­ność, nie pora­dzi sobie bez potęż­nej broni jaką jest ogień i narazi się na nie­bez­pie­czeń­stwo ze strony swo­ich pobra­tym­ców. Z tego względu nie mogła postą­pić ina­czej. Musiała spró­bo­wać wszyst­kich spo­so­bów na to, aby nauczyć Hebrydz­kiego uży­wać ognia, zanim uzna swoją porażkę jako smo­ko­log i jako jego opie­kun.
Nie mogła jed­nak zro­zu­mieć jed­nej rze­czy – dla­czego u licha nie zro­biła tego, gdy była sama, a ośmie­szała się aku­rat przed Weasleyem?
– Spo­koj­nie Foutley, nie mówi­łem, że to zły pomysł. Po pro­stu wyglą­dało to komicz­nie.
Odpo­wie­działa mu cisza, nie miała ochoty na roz­mowy z nim. Całą swoją uwagę sku­piła na Ase­rielu, który sta­rał się naśla­do­wać swoją opie­kunkę. Otwie­rał pysz­czek raz po razie, jed­nak buchał z niego jedy­nie słaby dym. Men­torka marsz­czyła brwi na ten widok. Wie­działa, że bar­dzo się męczy, jed­nak nie mogła mu prze­ry­wać. Cią­gle miała nadzieję, że coś się zmieni, powta­rzała w myślach „no dalej mały”, jakby chciała sko­mu­ni­ko­wać się z nim tele­pa­tycz­nie. Bez­sku­tecz­nie. Zre­zy­gno­wany opu­ścił głowę żału­jąc za swoją nie­po­rad­ność. Anna­bel widząc tą żało­sną postawę przy­wo­łała na swoją twarz sztuczny uśmiech i ręką podra­pała małego pod szyją.
– Wszystko będzie w porządku Ase­riel. Popra­cu­jemy jesz­cze nad tym.
Wtedy poczuła, jak tem­pe­ra­tura jego łusek ponow­nie zma­lała. W przy­padku tak mło­dych smo­ków było to nie­do­pusz­czalne, bowiem nie posia­dały one tak dużej odpor­no­ści na warunki pogo­dowe jak doro­słe osob­niki tego gatunku. Wysta­wiła więc rękę aby prze­nieść go w inne miej­sce, a młody od razu na nią wsko­czył. Anna­bel dopiero teraz dostrze­gła, jak bar­dzo urósł. Jego skrzy­dło było wiel­ko­ści dwóch jej dłoni, a prze­cież jesz­cze nie­dawno wyglą­dało jak zaci­śnięta pięść. Obró­cił się dookoła swo­jej osi, ale naj­wy­raź­niej nie było mu za wygod­nie, ponie­waż wzbił się w powie­trze i zajął swoje miej­sce na jej ramie­niu wbi­jając się pazur­kami w skórę.

Poczuła lek­kie ukłu­cie w tam­tym rejo­nie, ale nie śmia­łaby zago­nić go w inne miej­sce. Nie posłu­chałby nawet, ponie­waż uwiel­biał podró­żo­wać w taki spo­sób. Wyr­wała się więc do przodu, aby odsta­wić Aseriela, do swo­jej klatki, w ogrze­wa­nym budynku zacza­ro­wa­nym tak, aby tem­pe­ra­tura utrzy­my­wała się na tym samym pozio­mie.
W tym momen­cie usły­szała odgłos nad­la­tu­ją­cego kruka z przy­wią­zaną do kostki kopertą, zaadre­so­waną do niej. Nie spo­dzie­wała się na dzi­siaj poczty, ale przy­wo­łała ptaka do sie­bie dło­nią. Podle­ciał posłusznie do niej, a ona jed­nym zwinnym ruchem odwią­zała wia­do­mość.
– Kruki? – spy­tał Char­lie, dostrze­ga­jąc jak owy ptak odlatuje. – Nie macie tam sów?
– Sowy są o wiele wol­niej­sze niż kruki i pewnie głupsze. – odparła na odczepne i obró­ciła kopertą, aby dostrzec imię nadawcy. – Czyżby ano­nim?
Otwo­rzyła ją szybko, a następnie z jej wnę­trza wydo­była mały kawa­łek papi­rusu na któ­rym było napi­sane jedno niepokojące zda­nie. „Uwa­żaj co pijesz".